پرنده اسیر را چرا رها نمی کنی

چرا تو ای شکسته دل خدا خدا نمی کنی 

خدای بی نیاز را چرا صدا نمی کنی 

سحر به باغ ناله ها ,گل مراد می دهد

به نیمه شب چرا لبی به ناله وا نمی کنی 

به هر لب دعای تو, فرشته بوسه می زند 

برای درد بی دوا چرا دعا نمی کنی 

به قطره قطره اشک تو, خدا نظاره می کند 

چرا میان گریه ها خدا خدا نمی کنی 

دل تو مانده در قفس, جدا از آشیان خود

پرنده اسیر را چرا  رها نمی کنی 

چرا کنون   نمی کنی زدل غبار کینه را 

چرا صفا نمی دهی حرم سرای سبز را

چرا صدا نمی زنی شهیده مدینه را

به حرمت حبیبه اش نظر به ما کند خدا

خدا به ناله شما جواب می دهد بیا 

خدا برات دوری از عذاب می دهد بیا

آهسته آهسته

بریز آب روان اَسماء، ولى آهسته آهسته

به جسم اطهر زهرا، ولى آهسته آهسته

ببین بشکسته پهلویش ، سیه گردیده بازویش

 بریز آب روان رویش ، ولى آهسته آهسته

بُوَد خون جارى اى اسماء هنوز از سینه زهرا

بنالم زین مصیبت ها، ولى آهسته آهسته

حسن اى نور چشمانم ،حسین اى راحت جانم

بیائید اى عزیزانم ،ولى آهسته آهسته

همه خواب و على بیدار، سرش بنهاده بردیوار

بگرید با دل خونبار، ولى آهسته آهسته

روم شب ها سراغ او، به قبر بى چراغ او

بگریم از فراق او، ولى آهسته آهسته