همه میدانیم که مرگ حق است..
و هیچ انسانی در این جهان مادی برای همیشه ماندگار نیست..
مرگ ناگهان به سراغ انسان میآید و کاخ آمال و آرزوهایش را فرو میریزد..
سعی کنیم بسیاری از کارهایی که میخواهیم به عهده وصی بگذاریم.
تا زندهایم و فرصت داریم خودمان با دقت بیشتری به انجام برسانیم.
در تعالیم اسلامی ارزش آنچه انسان با دست خودش میبخشد..
بسیار بیستر از آن چیزی است که دیگران به جای او میدهند..
حضرت علی (ع)میفرماید:
وصی خودت باش و آنچه دوست داری دیگری در مالت انجام دهد,خودت انجام بده
خودستایی دلیل ضعف روحی انسان است.
کسی که دارای قوت روح است نیازی نمیبیند که خود را نزد دیگران بستاید.
کسی که از خود تعریف میکندمعمولا نتیجه معکوس میگیرد:زیرا مردم گمان قوی
میبرندکه او بیهوده لاف میزند.
اگر انسان خوب باشد چه احتیاجی به تعریف و تمجید از خود دارد.
بنابراین اگر انسان خوبی باشیدباید دیگران از رفتار و کردارتان به خوبی شما پی ببرند
نه از تعریفی که از خود میکنید.
امام علی (ع)میفرمایند:در نابخردی و کوته فکری شخص همین بس که خود را بزرگ بشمارد..
انسان همیشه ان نیست که اول بوده,بلکه در هر دورهای تغییر میکند...
انسان سالم,انسانی است که خودش است....
ادمی بوی مرگ را که میشنود صمیمی میشود..
مگر نمیدانی بزرگترین دشمن ادمی فهم اوست؟تا میتوانی خر باش تا خوش باشی...
امروز گرسنگی فکر از گرسنگی نان فاجعه انگیز تر است....
همه بشرند اما بعضی ها انسانند...
((دکتر علی شریعتی))